Romantyczność XXI

                        "Źle mnie w złych ludzi tłumie,
                          Płaczę, a oni szydzą;
                          Mówię, nikt nie rozumie;
                          Widzę, oni nie widzą!"
                                            Adam Mickiewicz


Obudź się wreszcie! Porzuć wspomnienia!
Ile w letargu trwać będziesz?
Zobacz, świat wokół stale się zmienia,
Nie wstrzymasz buntem go w pędzie.

Na co się snujesz jak potępiony?
Przestań żyć ciągle przeszłością,
Powróć w żywego człowieka strony,
Nie raź go swoją gnuśnością.

Na nic te noce późno niespane,
Muzyka na nic i wiersze -
Dawno stracone tamto kochanie,
Żywych pokochać czas jeszcze.

Złóż minionemu kamień na grobie,
Patrz, teraźniejszość jest piękna,
Ona pozwoli kochać się tobie,
Nie chodź zbyt często na cmentarz.

Lecz czy kochani pojąć to mogą,
Że choć minęło lat tyle,
To niekochany stoi wciąż nogą
W czasu gdy kochał mogile?

Lico obmywa w dawnych dni źródle -
Ono mu przetrwać pozwala,
Kiedy bez wspomnień żyć coraz trudniej,
Ginie w głębokich wód falach.

Pusty jest w środku współczesny człowiek,
A niepojęte wyszydza,
Ślepe ma oczy i marność w głowie,
Tkwiąc w przyziemności granicach.

Pierwszy, co z rojeń śmieje się głupich,
Mówi: "Ja nigdy nie błądzę!
Wiem, że to tylko co można kupić
Jest i co warte pieniądze."

Drugi (też duszę oddał bez żalu)
Sprawdził to w jedną minutę -
Nie ma na żadnym forum, portalu
Duszy (wziął mu ją komputer).

Trzeci znów mediom wierzy niezbicie,
Zna to, co w mediach usłyszał,
Z nich ukształtował pogląd na życie,
Lecz o czymś takim tu cisza.

Ojciec wielebny mówi czwartemu,
W co wierzyć, ile ma płacić,
Serce i rozum zabrał więc jemu,
Teraz się na nim bogaci.

Ślepców to grono w zadowoleniu
Śmieje się z głupca omamów,
On, pośród mędrców stojąc w milczeniu,
Otrząsa prochy z sandałów.

Świat ten bez walki serce zatracił,
Nie wie jak czasu ma mało,
Wkrótce za stratę uczuć zapłaci,
Truchłem bez duszy się stając.

A ja bez strachu wyprostowany,
Spojrzę na tłumu agonię,
Długo krwawiące zgoją się rany
Pani się mojej pokłonię.

2010
inspiracja / parafraza: Adam Mickiewicz