Przegrany

Czy wiesz jak to jest czuć się przegranym
w las brnąć wciąż głębiej szukając drogi
widzieć jak dawne wspaniałe plany
wbrew sobie własne tratują nogi
sił nie mieć aby siebie zwyciężyć
czując jak życie wciąż ci ucieka
i wyrzutami jeszcze cię dręczy
że kochanego ranisz człowieka
patrzyć jak tym kim nie chciałeś zawsze
być to się stajesz gnijąc powoli
i czym gardziłeś to robisz właśnie
to chociaż takiej nie miałeś woli
gdyś jak pobitych wódz jest żołnierzy
kolejnej klęsce czując się winnym
i nie kochając siebie nie wierzysz
że ciebie kochać mógłby ktoś inny
jak to jest ciągle odczuwać pustkę
widzieć ją w tyle widzieć przed sobą
tak jak twarz obcą stojąc przed lustrem
dawnego siebie znaleźć nie mogąc
raz wierzyć że się jeszcze odmieni
wszystko a raz znów że jest za późno
czasem się zbudzić pełnym nadziei
by jej za chwilę szukać na próżno?
Jeżeli nie wiesz toś jest szczęśliwym
zdobywcą świata życia zwycięzcą
świat ten należy wszakże do żywych
o przegrywaniu słyszeć tu nie chcą

2015

Absztyfikant

Opowiastką taką służę:

Wywróżyli chłopcu wróże
miłość - w noc więc, gdzie podnóże
dworu zaszedł, wkradł się, róże
sypnął pannie pod odnóże
już zabierać chciał w podróże
gdy pan wyszedł sprawdzić stróże

Podejdź chłystku tu, a nuże!
przyjrzyj dobrze się tej puże
ta ci zaraz grzbiet ostruże
każę legnąć ci na czuże
łapy zwiążę w tył na duże
i pozdzieram z ciebie smuże
upuszczając krwi kałuże
że się zbierze ze dwie kruże
pozostanie ścierwo duże
które rzucę psom w jarmuże

Niech to wiedzą wszyscy tchórze
którzy marzą o mej córze
że gdy wejdą na to wzgórze
to wywlokę na podwórze
i przy głośnych jęków wtórze
unoszących się ku górze
jak w piekielnym jakimś chórze
karę spiszę im na skórze
pióro będę rwał po piórze
nie zostanie wiór na wiórze

Chociaż pokój mam w naturze
to wymiatam z progów kurze
kto wiatr sieje zbiera burze
śpiące cicho w gradu chmurze
nie pozwolę kreaturze
maczać palców w konfiturze
dam nauczkę na torturze -
zapamiętaj sobie, szczurze:
cham się nie zna na kulturze
modlić mu się przy figurze
nie w szlachciance żądło knurze
maczać, ale w chłopskiej dziurze

Opowiastki nie przedłużę
bo czytaniem wszystkich znużę
oko tylko tutaj zmrużę -

Sam się w dziewce z gminu durzę

2015

Pożar w klasztorze

Gdzieś między wschodem puszcz Białowieży północą kniei kraju Jaćwieży a rzeką Noteć wokół Chodzieży i ujściem Odry u stóp Trzebieży zachodnią linią do mórz wybrzeży wśród mgieł co pledem są pojezierzy których przez miesiąc wóz nie przemierzy gdzie woda sięga lasów obrzeży kres wyznaczając zwierząt macierzy niech kto chce wierzy - kto chce nie wierzy od niepamiętnych lat klasztor leży - siedziba matki bożej rycerzy z których się każdy z szatanem mierzy i zastępami jego żołnierzy co dzień wojuje szablą pacierzy w obronie wiary świętej rubieży - prócz modlitw żadnych dla nich puklerzy gdy diabeł bije zza zła pancerzy w dzielnych obrońców z pokus moździerzy

Lud poznał dobrze swoich pasterzy nosząc daniny im do spichlerzy (jak głodnym strawę noszą kelnerzy) z własnej krwawicy - biedni frajerzy! a ci miłości bliźnich pionierzy którym na duszach owiec zależy mniej niż na runa z grzbietów grabieży nie gardząc choćby parą halerzy w zamian za próżnych kilka pacierzy żądają wiele gdzie bieda szerzy krąg swój i owce te do maneży wprzęgają niczym bydło co wierzy ślepo swym panom choć pan wymierzy raz nienależny i je uderzy; liczą więc dobra ziemskie kasjerzy nie słudzy niebios ale partnerzy znojnych wysiłków ludu rentierzy duszę mu kradnąc jak kidnaperzy - wdziewają stroje z przednich bareży tkanych z jedwabiu najlepszych greży - wolne od wszawic i od łupieży łby łyse sterczą z miękkich kołnierzy dzieł rąk wybitnych włoskich kuśnierzy - wszak bóg nie lubi skromnych harcerzy i każe mnożyć co sam powierzy; tak żyją mnisi niczym z kradzieży złodziej lub z oszustw swych hochsztaplerzy z pracy bliźniego jak sutenerzy gniotą jak ciasto piekarze w dzieży los człeka (który jak pies przybieży do swego pana co przynależy doń a ten kaszę w misce odmierzy mu a co cenne do psa należy jeszcze zabierze i sprzeniewierzy) gnają narybek do kłamstwa mrzeży a gdy kto hardy - mnich się zaperzy i lodowatym wzrokiem go zmierzy (tak lwa krnąbrnego mierzą treserzy) jak wściekłe zwierzę kark tłusty zjeży krzyknie że chciwy i bogu sknerzy - któż świętej wierze się sprzeniewierzy by być wliczonym w poczet kacerzy - sygnatariuszy z diabłem przymierzy? kto z groźbą klątwy mnisiej się zmierzy? taki - sumienie gdy mu doskwierzy i się w spowiedzi  z buty tej zwierzy - uschnie od gorzkich kazań pręgierzy licząc że jeśli bogu zawierzy ten go wspomoże i ból uśmierzy - dobrze to wiedzą duszy trenerzy Zima nadeszła - puch rześki śnieży jak gdyby z chmurom wydartych pierzy a tu na szczycie klasztornej wieży krasnego kura grzebień się jeży... mnisi zdążyli wstać od wieczerzy za dary które znikły z talerzy zmówić pacierze pójść do alkierzy do snu ułożyć w miękkości leży a wnet dzwon bije - o święty Jerzy! trzeba uciekać więc każdy bieży nie założywszy nawet odzieży ten bez habitu - ci bez szkaplerzy dotrzymać kroku starsi młodzieży chcą lecz nie mogą jak maruderzy ale tragedii nie zapobieży nikt i od ognia nic nie przepierzy mnichów bo w celach pożar się szerzy i w korytarzach kły ognia szczerzy odcina drogę do klamek dźwierzy pochłania konwent jak snop paździerzy od refektarza aż do spichlerzy stroszy się niczym pułk jeżozwierzy liże językiem nuty solfeży skórzane grzbiety opraw psałterzy jak zbój zawzięty w dziele łupieży - zaraz się wszystko ogniem opierzy ten się na mnichów żarem zamierzy kłując gorącem jak kolce jeży i skórę kryjąc trądem pęcherzy; ci - niby piskorz w matni więcierzy - więc w oknach stają - w bieli ościeży - skaczą i giną - kształt nietoperzy przez chwilę mając... wiedzie żołnierzy swych do bram nieba wprost święty Jerzy (który ze smokiem mężnie się mierzy przez co jest w niebie jednym z kanclerzy) mnisi wraz za nim jak kirasjerzy na skrzydłach koni (z rąk masztalerzy niebiańskich danych - boscy płatnerzy wykuli w słońcu im jak należy zbroje ze złotej blachy talerzy)... a trupy mnichów wśród buldeneży leżą i na nich śnieg cicho leży co na wirydarz wciąż pada świeży - tak oto ogień sprawcą trzebieży... wkrótce pochowa ich jak należy lud nim uwolnią zapach nieświeży wabikiem stając się dla rabieży Gdy po klasztorze plac się zaperzy a truchło mnichów w grobie uleży wspomni umarłych któryś z papieży o męczennikach pamięć odświeży w dziele wspomoże go podkanclerzy - wierny pomocnik rząd się sprzymierzy kardynałowie - papy partnerzy z dobrą nowiną ruszą kurierzy a lud pokornie słowom uwierzy gdy dekret czyny mnichów ośnieży nad mleko bieląc wiernych rycerzy - nie będą dłużej jak autsajderzy ale świętości bożej liderzy: w miłości silni w pokorze szczerzy wejdą do świętej bożej macierzy bo cześć i chwała im się należy wznoszona pośród wiernych pacierzy - niech chylą czoła władcy premierzy! 2015