konające kwiaty

umierają letnie kwiaty
          schną po trochu
łyse główki
          słabiej ciążą łodyg szyjom
tak cudownie
          w naszym powzrastały prochu
chylą się ku ziemi
          w której wkrótce zgniją

jeszcze pająk na nich
          sieci rozpiąć zdoła
żywą barwą
          oczy zachwycą się czyjeś
we wrześniowym słońcu
          zbierze nektar pszczoła
zanim życie z pięknem razem
          do cna zgnije

potem przyjdzie kilka kwitnięć
          zgonów parę
i zachwytów

          których chlebem dusza żyje
i sam się dla kwiatów
          żyznym prochem stanę
by nowe wyrosły
          ze starymi zgniję

2017